Clair Obscur: Expedition 33

In een tijd waarin veel RPG’s vertrouwde paden bewandelen, is Clair Obscur: Expedition 33 een zeldzaam pareltje dat niet bang is om het anders te doen. Deze unieke en gewaagde RPG van nieuwkomer Sandfall Interactive lijkt op het eerste gezicht een klassieker in de dop, maar weet met een opmerkelijke stijl, experimentele opzet en emotioneel verhaal veel meer te bieden dan je zou verwachten. Het resultaat is een game die even bizar als briljant is en die je bijblijft.

Het uitgangspunt is direct meeslepend. Elk jaar schrijft een bovennatuurlijke figuur genaamd The Paintress een nieuw getal op haar monoliet. Iedereen ter wereld die die leeftijd bereikt, heeft nog precies één jaar te leven voordat hij of zij letterlijk in stof verandert. De stad Lumière stuurt jaarlijks een expeditie bestaande uit strijders en magiërs van die specifieke leeftijd om haar te stoppen. Niemand keerde ooit terug. Jij bent onderdeel van Expedition 33, en dit is het jaar waarin het getal op de monoliet “33” is.

De openingsminuten zetten meteen de toon: de missie faalt vrijwel onmiddellijk. Maar een handjevol overlevenden, onder leiding van de charismatische Gustave, geeft de hoop niet op. Samen beginnen ze aan een reis door een verwrongen, wonderlijke wereld om de cyclus van dood en angst te doorbreken. Wat volgt is een ongeveer 35 uur durende verhaallijn vol verrassingen, emotie en existentiële vragen, die makkelijk kan uitgroeien tot 60 uur als je je volledig stort op de optionele content.

Waar veel RPG’s vervallen in clichés, weet Expedition 33 zijn personages tot leven te brengen met oprechte diepgang. Je team groeit gestaag, en elk lid is méér dan alleen een gevechtseenheid. De dialogen, stemmen (met onder andere Andy Serkis, Ben Starr en Jennifer English) en indrukwekkende cinematografie zorgen ervoor dat elk personage zijn plek verdient in het verhaal.

Hoewel de lip-sync af en toe uit de pas loopt, maken de stemacteurs en de scherpe cameravoering dat ruimschoots goed. De game schuwt geen moeilijke thema’s en durft narratief risico’s te nemen. Clair Obscur is niet zomaar een avonturenverhaal, het is een kunstzinnig opgebouwde ervaring waarin elke cutscene een klein theaterstuk is.

De game volgt de traditie van turn-based RPG’s, maar met een twist: aanvallen ontwijken, pareren en zelfs counteren worden integrale onderdelen van het systeem. Elke vijandelijke aanval is een kans voor jou om toe te slaan, letterlijk. Door goed te timen kun je sprongen maken, verdedigingen doorbreken of hele aanvalspatronen neutraliseren. Als je hierin slaagt, volgt vaak een krachtige tegenaanval die zelfs sterker is dan je standaardvaardigheden.

Dit geeft gevechten een ritmische, haast dansante kwaliteit. Het wordt nooit saai: elk nieuw personage brengt unieke mechanismen met zich mee. Zo bouwt Gustave een Overcharge-meter op voor elektrische aanvallen, Maelle wisselt tussen drie vechtstanden met elk eigen stats, en Lune werkt met elementaire energieën genaamd Stains die ze opbouwt en verbruikt. Elk gevecht vraagt strategie én reflexen: een heerlijke combinatie.

De verhaallijn wordt gepresenteerd via een semi-lineaire structuur waarbij je door een overworld, The Continent, reist. Hier bepaal je grotendeels zelf je pad: duik je direct op de hoofdmissie af of neem je de tijd om optionele gebieden en geheimen te ontdekken?

Deze vrije verkenning loont. Niet alleen omwille van de beloningen, maar ook omdat veel optionele content een ander licht werpt op de wereld en zijn personages. Sommige zijmissies zijn ronduit absurd, denk aan bizarre minigames, offbeat dialogen en onverwachte genre-parodieën. De game durft af te wisselen tussen bittere ernst en pure meligheid. Die tonale contrasten kunnen even wennen zijn, maar naarmate je verder komt, voelt het natuurlijker, zelfs charmant.

Grafisch is Clair Obscur een lust voor het oog. Op PS5 (Pro) draait de game vloeiend in Performance Mode op 60fps, met sprankelende kleuren, creatieve locaties en rijke details. Van onderwaterwerelden tot besneeuwde bergtoppen: elk gebied heeft een eigen sfeer. Texture pop-in komt af en toe voor, maar vormt zelden een echte hinder. Voor spelers die liever op hogere resolutie spelen, is er ook een Quality Mode.

De soundtrack verdient ook een speciale vermelding: met meer dan 150 muziekstukken die variëren van bombastische orkestratie tot subtiele sfeerthema’s is het een auditieve traktatie.

Een minder geslaagd aspect van de game is het Picto- en Lumina-systeem. Dit zijn passieve vaardigheden die je in gevechten verzamelt en kunt delen binnen je team. Het systeem is krachtig, maar wordt slecht uitgelegd. De interface is verwarrend, en het duurt een tijdje voordat je begrijpt wat de bedoeling is.

Gelukkig zijn andere vormen van customisatie, zoals wapens upgraden of outfits aanpassen, een stuk overzichtelijker en functioneler.