DOOM: The Dark Ages

DOOM: The Dark Ages slaat een opmerkelijke zijweg in voor de legendarische shooterfranchise van id Software.

Waar DOOM Eternal de nadruk legde op snelheid, acrobatiek en het wisselen tussen een dozijn wapens per seconde, kiest deze nieuwste titel voor een tragere, meer methodische benadering. De chaos maakt plaats voor controle, en het is een keuze die gegarandeerd voor verdeeldheid zal zorgen onder fans van de moderne DOOM-games.

De titel doet vermoeden dat we terugreizen naar het verleden, maar The Dark Ages speelt zich af in een soort techno-middeleeuws universum dat meer weg heeft van sciencefictionfilms als The Chronicles of Riddick dan van historische fantasy. Denk aan kastelen, harnassen en zwaarden, maar dan met lasers, straalmotoren en mechanische draken. Het is een geslaagde stijlbreuk die wonderwel past bij het over-the-top karakter van DOOM.

Het verhaal, hoewel groots opgezet, is grotendeels bijzaak. De Doom Slayer is weer van de partij om demonen aan stukken te scheuren, ditmaal als dienaar van de goddelijke maar machtsbeluste Maykrs. Er is een plot, er zijn intriges en machtsspelletjes, maar eerlijk gezegd: niemand start een DOOM-game om een politiek drama te volgen. Gelukkig zijn alle tussenfilmpjes eenvoudig over te slaan, mocht je enkel willen focussen op het slachten.

De grootste gameplayverandering zit in het vechtsysteem. Waar DOOM Eternal spelers dwong om voortdurend van wapens te wisselen en acrobatisch door arenas te springen, is The Dark Ages veel fundamenteler. Je krijgt al snel een met spikes bezaaid schild, dat niet alleen dient als verdediging, maar ook als werpwapen. Het gebruik van het schild is cruciaal in dit spel: het blokkeert aanvallen, kan worden ingezet voor parries en vormt samen met je favoriete vuurwapen de basis van je gevechtsstijl.

Pareren is dan ook een essentieel onderdeel geworden van het gevecht. Gelukkig zijn de timings ruim en kunnen ze zelfs aangepast worden in het instellingenmenu, zodat spelers met minder ervaring ook uit de voeten kunnen. In plaats van je hele arsenaal onder druk te moeten benutten zoals in Eternal, kun je in The Dark Ages grotendeels vertrouwen op een paar favoriete wapens. Munitie krijg je terug door vijanden aan te vallen met melee-wapens, waardoor je constant wordt aangemoedigd om agressief te spelen.

Een welkome wijziging is de afwezigheid van de frustrerende platformpuzzels uit DOOM Eternal. Er zijn nog steeds momenten waarop je jezelf met behulp van je schild naar hoger gelegen plekken moet verplaatsen, maar de nadruk ligt veel minder op precisiesprongen en meer op vloeiende voortgang. Dit komt het tempo en de sfeer van de game absoluut ten goede.

Waar sommige fans Eternal te bont vonden, slaat The Dark Ages mogelijk wat door naar de andere kant. De levels zijn prachtig vormgegeven in gotische, donkere omgevingen vol demonische details, maar het kleurgebruik is somber: veel bruin, grijs en indigo. Dit past bij de setting, maar voelt visueel soms wat eentonig. Alleen de felgroene en rode aanvalseffecten van vijanden zorgen voor lichtpuntjes in de duisternis.

De vijandelijke ontwerpen zijn daarentegen topklasse. Klassieke DOOM-monsters zijn slim aangepast aan het nieuwe middeleeuwse thema en blijven herkenbaar, ondanks het nieuwe jasje. Wel jammer dat ook zij te lijden hebben onder het sombere kleurenpalet.

Om de standaard actie wat af te wisselen, introduceert The Dark Ages twee nieuwe soorten speelsegmenten: gevechten in een gigantische mech en vluchten op een vliegende draak. De mechs voelen log en krachtig, maar bieden weinig diepgang. De draken daarentegen zorgen voor een verfrissende afwisseling, met snelle luchtgevechten die doen denken aan Panzer Dragoon, zij het met beperkingen. De stugge besturing tijdens het zweven en het gebrek aan precisie maken deze stukken minder spannend dan ze hadden kunnen zijn.

Beide voertuigsegmenten keren meerdere keren terug, en dat is jammer. Als spectaculaire setpiece had één verschijning voldoende geweest. Nu dreigt de verrassing al snel in herhaling te verzanden.

De soundtrack is degelijk, maar mist de agressieve punch die Mick Gordon’s muziek zo memorabel maakte in eerdere delen. Wat we hier krijgen is meer sfeervolle metal met een opbouwend karakter, dat beter zou passen bij een Quake-game dan bij DOOM’s gebruikelijke brute intensiteit.

Wat uiteindelijk telt, is of de gevechten werken. En daarin slaagt DOOM: The Dark Ages glansrijk. Het gevechtssysteem is robuust, bevredigend en biedt voldoende ruimte om je eigen speelstijl te ontwikkelen. De combinatie van schieten, pareren en strategisch gebruikmaken van je schild zorgt voor een dynamische, maar beheersbare gevechtslus die zich steeds verder verdiept naarmate de game vordert.

Er zijn bovendien talloze upgrades te vinden, zowel voor wapens als je schild en melee-aanvallen. Je wordt aangemoedigd om te experimenteren, maar niets wordt opgedrongen. Zelfs de meeste ‘geheimen’ en verzamelobjecten zijn eenvoudig te vinden, en dienen eerder als extraatje dan als noodzakelijk onderdeel.

De bossfights voegen ook nog net genoeg variatie toe, met sterke vijanden die andere demonen versterken of je parry-skills testen, al zijn het zelden baanbrekende confrontaties.