Review: Monster Hunter Wilds

Met Monster Hunter Wilds zet Capcom een grote stap in de evolutie van de serie.

Waar Monster Hunter World: Iceborne met de Guiding Lands al experimenteerde met een dynamisch ecosysteem, tilt Wilds dit concept naar een hoger niveau. De wereld is levendig, monsters komen en gaan op een natuurlijke manier en missies kunnen nu spontaan gestart worden. Toch blijft de game vasthouden aan een gestructureerde, verhalende opbouw, waardoor de volledige vrijheid pas na de aftiteling echt voelbaar wordt.

Capcom heeft geprobeerd het verhaal van Wilds meer gewicht te geven, maar niet iedereen zal deze keuze waarderen. De campagne van ongeveer 20 uur is sterk geregisseerd en volgepropt met cutscenes, dialogen en tutorial-achtige missies. Voor nieuwkomers kan dit een toegankelijke manier zijn om de wereld te leren kennen, maar voor doorgewinterde Monster Hunter-fans kan het als een trage opbouw aanvoelen.

Ondanks de inspanningen van Capcom blijft de narratieve kwaliteit wisselvallig. Personages krijgen meer schermtijd, maar voelen nog steeds oppervlakkig aan en de dialogen missen impact. Toch zijn er zeker hoogtepunten, vooral wanneer de game dieper ingaat op de geschiedenis en cultuur van de stammen. Visueel gezien zijn de cutscenes prachtig en de introducties van de monsters blijven een spectaculair hoogtepunt.

Interessant is dat de protagonist deze keer volledig ingesproken is en een prominente rol speelt in de gebeurtenissen. Dit zorgt ervoor dat je je als speler meer betrokken voelt bij het verhaal, maar tegelijkertijd wordt de vrijheid in hoe je je jager presenteert beperkt.

Waar het verhaal wellicht niet iedereen zal aanspreken, blijft de gameplay van Monster Hunter Wilds ijzersterk. Capcom heeft geleerd van eerdere fouten en laat gimmicks zoals de Zora Magdaros-gevechten uit World en de Rampage-missies uit Rise achterwege. Hierdoor blijft de focus puur op wat Monster Hunter zo geliefd maakt: intense, tactische gevechten tegen kolossale monsters.

Een opvallende toevoeging is het nieuwe wondensysteem. Monsters vertonen nu zichtbare verwondingen op plekken waar ze vaak geraakt worden. Dit heeft niet alleen een esthetisch effect, maar beïnvloedt ook de gevechten strategisch. Door deze wonden verder te exploiteren, kun je extra schade aanrichten en zelfs ledematen uitschakelen. Dit voegt een agressief en dynamisch element toe aan de combat, zonder dat het de kernmechanieken overhoop haalt.

De gevechten zelf voelen nog steeds geweldig aan. Elke slag, klap en kogel heeft impact en het blijven perfectioneren van je jachttechnieken is even verslavend als altijd. Of je nu een snelle Dual Blades-jager bent of een logge Great Sword-gebruiker, het gevechtssysteem blijft diepgaand en lonend.

Een van de grootste veranderingen in Wilds is de wereldopbouw. In plaats van een traditioneel hubgebied van waaruit je missies selecteert, zijn de hublocaties nu onderdeel van de spelwereld zelf. Dit betekent dat je naadloos tussen kampen kunt reizen en direct op jacht kunt gaan zonder eerst door menu’s te hoeven navigeren.

De spelwereld is opgedeeld in gigantische, dynamische zones, elk met hun eigen ecosystemen en variabele weersomstandigheden. Dit heeft een directe invloed op de gameplay: bepaalde monsters verschijnen alleen onder specifieke omstandigheden en het weer kan je jacht zowel bemoeilijken als vergemakkelijken. Buiten de hoofdmissies om voelt Wilds daardoor als een echt avontuur waarin je nooit weet wat je tegenkomt.

Ook co-op is verder verbeterd. Spelers kunnen op elk moment meedoen aan een jacht zonder terug te moeten naar een hub, en AI-gestuurde jagers kunnen je bijstaan als je liever solo speelt. Dit zorgt ervoor dat je nooit het gevoel hebt er alleen voor te staan.

Hoewel Wilds op veel fronten indruk maakt, heeft de game ook technische tekortkomingen. Er zijn drie grafische modi beschikbaar: een resolutiemodus, een prestatiemodus en een gebalanceerde modus. Geen van deze opties voelt echter perfect aan. De prestatiemodus biedt de soepelste ervaring, maar levert in op beeldscherpte, terwijl de resolutiemodus een strakker beeld biedt maar op 30 fps draait.

Visueel gezien is de game een gemengd plaatje. De monsterontwerpen en omgevingen zijn prachtig, maar de game wordt geplaagd door lage resolutietexturen, die vooral opvallen wanneer je stilstaat en de omgeving bekijkt. Tijdens de actie is dit minder storend, maar het is een minpunt dat afdoet aan de algehele presentatie.