Tempest Rising

Deense ontwikkelaar Slipgate Ironworks is misschien bij sommige gamers beter bekend van titels als Ancestors Legacy en Ghostrunner. Met Tempest Rising zetten ze een duidelijke ode neer aan klassieke real-time strategy-games, in het bijzonder Command & Conquer en Red Alert. Subtiliteit ontbreekt grotendeels, maar dat is juist de charme.

De inspiratiebronnen zijn overduidelijk, maar dat voelt nergens gekopieerd. Integendeel, Slipgate kiest er bewust voor om het genre dat ooit de strategie-scène domineerde nieuw leven in te blazen. Hoewel de studio niet volledig op eigen benen staat ze maken deel uit van Saber Interactive en daarmee ook van Embracer Group blijft het bewonderenswaardig dat een relatief klein team zo’n sterke RTS heeft afgeleverd.

Wat de ervaring extra aantrekkelijk maakt, is de prijs. In plaats van de gebruikelijke zestig euro, kost Tempest Rising veertig euro op Steam. Geen pay-to-win of verplichte Deluxe Editions; de duurdere versie bevat enkel cosmetische extra’s en wat vroege toegang. En het mooiste: er is een gratis demo beschikbaar, met de eerste twee missies van beide facties. Zo hoort het.

Het verhaal is een klassieke alternatieve geschiedenis. Na een misgelopen Cubacrisis en een Derde Wereldoorlog ligt de wereld in puin. De strijd draait nu om Tempest, een nieuwe, waardevolle energiebron. Twee rivaliserende facties staan klaar om deze grondstof te beheersen. Een derde is al aangekondigd en komt later beschikbaar. Elk level is opzichzelfstaand, met duidelijke doelstellingen en tussenfilmpjes in nostalgische stijl. De sfeer ademt 1997, het jaar waarin de game zich afspeelt.

De Global Defence Force doet sterk denken aan een futuristische versie van de NAVO. Ze richten zich op technologische superioriteit en tactische samenwerking. Hun eenheden versterken elkaar, bijvoorbeeld door doelen te markeren voor precisieaanvallen of door informatie te delen tussen voertuigen. Een opvallende unit is de Riot Van, die vijanden verdooft in plaats van uitschakelt, zodat andere troepen de klus kunnen klaren. Ze zijn dan wel ‘politie’, maar wel met luchtaanvallen en zelfrijdende artillerie.

De tegenhanger is de Tempest Dynasty, een coalitie van Oost-Europese en Aziatische legers. Ze zijn zwaar getroffen door de oorlog en zien de Tempest-voorraden op hun grondgebied als hun eigendom. Hun technologie is gevaarlijk, experimenteel en krachtig. Denk aan raketten als zelfverdediging en rollende dodelijke bollen zoals de Tempest Sphere. Ze zijn mobieler, directer en ideaal voor wie houdt van vlammenwerpers en brute kracht.

De campagne is vermakelijk, overzichtelijk en goed gebalanceerd. Elke missie vereist slimme keuzes en counters, want elke eenheid heeft voor- en nadelen. Er is een limiet aan het aantal eenheden dat je kunt inzetten, maar die wordt zelden echt hinderlijk. Extra interactie met het terrein was welkom geweest, maar de klassieke eenvoud heeft ook zijn charme. Door het slimme gebruik van ondersteunende eenheden en upgrades tussen missies is er genoeg diepgang voor tactische spelers.

Naast de campagne is er een Skirmish-modus waarin je tegen de AI speelt. Het aantal kaarten is nog beperkt, maar dat zal naar verwachting worden uitgebreid. De multiplayer bevat meerdere kaarten voor 1v1 en 2v2, maar op het moment van testen was de online functionaliteit nog niet beschikbaar. Een oordeel daarover volgt dus later.

De besturing werkt goed, al zijn er kleine frustraties. Zo is het niet mogelijk om met een dubbelklik alle eenheden van hetzelfde type te selecteren, en de besturing met WASD-toetsen voelt nog wat onwennig.

De soundtrack verdient een aparte vermelding. De sfeer sluit perfect aan bij het genre, wat niet verrassend is. Niemand minder dan Frank Klepacki, de componist achter de originele Command & Conquer–muziek, werkte eraan mee. Samen met een team van bekende RTS-componisten levert dat precies de nostalgische sfeer op die fans zullen waarderen.