The Last of Us Part 2

Toen The Last of Us in 2013 uitkwam, werd het onmiddellijk gezien als een keerpunt in de game-industrie. Hoewel er al eerder sterke verhalen in games waren verteld, had geen enkele titel de filmische kwaliteit en de emotionele impact van Naughty Dogs meesterwerk. Zeven jaar later, in 2020, verscheen The Last of Us Part 2 en bracht het een complex en controversieel verhaal met zich mee. Nu, vijf jaar later, is de geremasterde versie eindelijk beschikbaar op PC, inclusief verbeterde graphics en de nieuwe No Return-modus. Maar hoe goed is deze PC-port, en is de game zelf nog steeds een meesterwerk?

Na de teleurstellende PC-port van The Last of Us Part I, waarin spelers te maken kregen met crashes, framedrops en grafische bugs, was de grote vraag: zou Naughty Dog deze keer de problemen hebben opgelost? Gelukkig is het antwoord grotendeels ja.

De eerste paar uur draait de game soepel op een RTX 3070 Ti, met slechts enkele kleine texture bugs in de besneeuwde openingsgebieden. Maar zodra de game zich verplaatst naar de dichtbegroeide stadslandschappen, worden de prestaties minder stabiel. Bij het betreden van drukke gebieden komt stotteren voor, en in actievolle scènes zakt de framerate soms merkbaar in. Hoewel dit niet zo rampzalig is als de launch van The Last of Us Part I op PC, is het nog steeds jammer om te zien dat de optimalisatie niet perfect is.

Gelukkig biedt de PC-versie enkele welkome verbeteringen, zoals ultrawide-ondersteuning, HDR, gedetailleerdere grafische instellingen en uitgebreide toegankelijkheidsopties. Ook bevat de game de “speech to vibrations”-functie, waarbij de DualSense-controller dialogen omzet in trillingen, wat extra immersie toevoegt.

Naast de verbeterde visuals en prestaties introduceert de remaster de No Return-modus, een roguelike spelvariant die losstaat van het hoofdverhaal. In deze modus nemen spelers het op tegen random gegenereerde vijandelijke encounters, waarbij ze langzaam hun uitrusting upgraden en nieuwe personages vrijspelen.

In tegenstelling tot veel andere survival-modussen in games draait No Return niet om het simpelweg afknallen van hordes zombies. Hier moet je voorzichtig je middelen inzetten en slimme tactieken gebruiken, omdat elke beslissing je volgende gevecht kan bepalen. De runs duren minder dan een uur, maar zijn zo gevarieerd dat ze een interessante afwisseling bieden ten opzichte van het hoofdverhaal. Voor spelers die vooral van de combat en stealth-mechanieken genieten, is No Return misschien wel het hoogtepunt van deze remaster.

Het verhaal van The Last of Us Part 2 is een stuk duisterder en complexer dan dat van zijn voorganger. Waar het eerste deel draaide om vaderliefde en de strijd om menselijkheid te behouden, focust dit vervolg zich op wraak en de tol van geweld.

De acteerprestaties van Ashley Johnson (Ellie) en Laura Bailey (Abby) zijn fenomenaal, en de cinematografie van de game is ongekend voor een videogame. Toch heeft het verhaal ook zwakke punten. De moraal van het verhaal – dat geweld een eindeloze cirkel is – wordt op een nogal repetitieve en simplistische manier gepresenteerd. Bijna elke verhaallijn draait om iemand die een ander wil vermoorden, gruwelijke dingen doet en uiteindelijk tot het besef komt dat wraak geen oplossing is. Dit herhaalt zich zo vaak dat het afbreuk doet aan de impact ervan.

Bovendien trekt de game parallellen met echte geopolitieke conflicten, zoals dat tussen Israël en Palestina. Dit maakt het verhaal onbedoeld beladen en controversieel, zonder dat het echt de nodige nuance bevat om deze parallellen zorgvuldig te verkennen.

Qua gameplay blijft The Last of Us Part 2 een indrukwekkende mix van stealth, brute gevechten en overlevingsstrategieën. De game dwingt spelers om spaarzaam om te gaan met munitie, waardoor elk gevecht intens en beladen aanvoelt.

Toch voelt de spelwereld soms te gecontroleerd en lineair. De game wisselt tussen verhalende momenten en actie, maar laat de speler nooit echt vrij om zijn eigen pad te kiezen. Puzzels bestaan vaak uit simpele object-interacties en wanneer spelers te lang ronddwalen, biedt de game haast direct hints aan. Dit helpt bij de narratieve flow, maar neemt een deel van de uitdaging en het verkenningsplezier weg.

Wat de gevechten betreft: ze zijn zonder twijfel spectaculair. De AI van menselijke tegenstanders is slim en meedogenloos, terwijl de geïnfecteerden nog steeds huiveringwekkend zijn. De geluidseffecten en animaties maken elk gevecht bruut en meeslepend, en de verschillende executie-animaties voegen een extra laag spanning toe aan de stealth-momenten.

Al met al is The Last of Us Part 2 op PC een technisch indrukwekkende en meeslepende ervaring, maar niet zonder tekortkomingen.